बेलायतको प्रसिद्ध ऐतिहासिक एवं प्राकृतिक धरोहर बोल्टन एबे पुग्दा…

बेलायतको व्यस्त कामकाजी जीवन र दौडधूपबीच कहिलेकाहीँ आत्मालाई आराम दिनु पनि आवश्यक हुन्छ। हामी चार साथीहरू (सुशील गौतम, धर्मजित शाही, धिरेन्द्र न्यौपाने र अभिषेक चौहान) नेपालबाट आएका, एउटै युनिभर्सिटीबाट पढाइ सकेका, अब केवल काम मात्र होइन, जीवनका सुन्दर पानाहरू पनि भर्न चाहने, हिजो आइतबार दिउँसोको यात्रामा निस्क्यौं। गन्तव्य थियो, बेलायतको प्रसिद्ध ऐतिहासिक र प्राकृतिक धरोहर  बोल्टन एबे (Bolton Abbey) ।

बोल्टन एबे र यसको इतिहास

Bolton Abbey, १२औँ शताब्दीमा निर्माण भएको प्राचीन मठ (Abbey) हो, जसको भग्नावशेष अझै पनि गर्वका साथ उभिएको छ। इतिहासले भन्छ- यो स्थान धार्मिक, सांस्कृतिक र सामुदायिक केन्द्रको रूपमा परिचित थियो। आज यसको भग्नावशेषले समयको प्रवाह, युद्धका पाना र सभ्यताको उतारचढावको मौन साक्षी बनेको छ। हामी जब त्यहाँ पुग्यौं, अगाडि देखिएको विशाल ढाँचा र सुन्दर हरियालीले मनमा एकै साथ शान्ति र कौतुहल ल्यायो। केही क्षण हामी सबैले केही बोलेनौं, केवल यो अद्भुत स्थललाई नियाल्दै अतीतको कल्पना गर्यौं। बोल्टन एबे १२ औँ शताब्दीमा Augustinian Canon हरूले स्थापना गरेको धार्मिक मठ हो। यो स्थान मध्ययुगमा आध्यात्मिक शिक्षालय र तीर्थस्थलको रूपमा प्रसिद्ध थियो। १६ औँ शताब्दीमा राजा हेनरी अष्टमको “Dissolution of the Monasteries” अभियान अन्तर्गत यस मठलाई बन्द गरियो र अहिलेको भग्नावशेष त्यसै ऐतिहासिक अध्यायको प्रमाण हो। आज पनि यसको भव्यता, हरियो मैदान र शान्त वातावरणले हरेक आगन्तुकलाई मोहित बनाउँछ।

स्टेपिङ स्टोन्स – नदीको खेल

एबे वरिपरिको क्षेत्र घुम्दै हामी स्टेपिङ स्टोन्स पुग्यौँ । Wharfe नदी माथि शताब्दीयौँ पुराना यी ढुङ्गाहरू मूलतः धार्मिक गुरु र यात्रीहरूले सुरक्षित रूपमा नदी पार गर्नका लागि बनाएका थिए। पछि यो स्थानीय र पर्यटक दुवैका लागि रमाइलो र प्रतीकात्मक आकर्षणको रूपमा लोकप्रिय भयो। नदीको पानीको छाल र सूर्योदयको सुनौलो किरणले यो क्षण अझै रमणीय बनाइदियो। Wharfe नदीको मधुर धारा माथि एकपछि अर्को ढुङ्गा, जसबाट हिँडेर अर्को किनार पुगिन्छ, एकदम रमाइलो र बाल्यकालको साहस झल्काउने अनुभव। हामीले फोटो खिच्यौं, हाँस्यौं, अनि एकअर्कालाई सन्तुलन बिगार्ने हाँसोको खेल पनि गर्‍यौं । नदीको पानीको छाल र सूर्योदयको सुनौलो किरणले त्यो क्षण अझै रमणीय बनाइदियो।

नदी किनारको वाकिङ ट्रेल

स्टेपिङ स्टोन्स पार गरेर हामी रिभरसाइड वाकिङ ट्रेल तर्फ लाग्यौं। हरियो वनस्पति, चहकिला फूल र नदीको मधुर आवाज – लाग्थ्यो मानौं प्रकृतिले हामीलाई अँगालोमा बेरेर स्वागत गरिरहेको छ। हिँड्दाहिँड्दै हामी एक पुरानो ‘मनी ट्री’ सम्म पुग्यौं। यो परम्परा पुराना विश्वासहरूसँग जोडिएको रहेछ। मानिसहरूले सिक्का गाडेर स्वास्थ्य, सम्पन्नता वा कुनै इच्छाको पूर्तिका लागि प्रार्थना गर्ने गर्थे। पुराना सिक्का र रूखको बनोट हेर्दा यो परम्परा यहाँ कति पुरानो होला भन्ने सोच्दै हामीले पनि केही क्षण ध्यान दिएर हेर्‍यौं। रूखको टुड्कोमा पुरिएका सिक्काहरू, जसको मान्यता छ कि यो इच्छा पुरा गर्ने रूख हो। हामीले त्यहाँ पनि फोटो खिच्यौं र रमाइलोका कुरा गर्‍यौं।

Valley of Desolation – हिँडाइ, हांसो र सम्झना

Valley of Desolation जाने बाटोमा उकालो र ओरालो मिश्रित हाइकिङ थियो। यो उपत्यका १८२६ मा भएको विनाशकारी बाढीपछि यस नामले चिनिन थाल्यो। बाढीले यहाँको बस्ती र वातावरणलाई ठूलो क्षति पुर्‍याएको भए पनि आज यो स्थान पुनः हरियाली, शान्ति र प्राकृतिक सौन्दर्यको उदाहरण बनेको छ। बाटैमा हामीले विश्वविद्यालयका दिनहरूको याद ताजा गर्‍यौं – पढाइ, प्रस्तुति, युनिभर्सिटी सम्झनाको हाँसो, अनि नेपालमा गरेका कामका रोचक क्षणहरू। बीचमै हामीले स्न्याक्स खायौं, जंगलको छायाँमा बस्दै, पानीको धुनसँगै। कसैले मजाक गर्थ्यो, कसैले पुराना गीत गाउँथ्यो, अनि हामी सबै पेट दुख्दासम्म हाँस्ने।

Desolation Waterfall – सौन्दर्यको चरम

अन्ततः हामी Desolation Waterfall पुग्यौं। माथिबाट खस्ने पानीको गर्जन र वरिपरि फैलिएको हरियालीले त्यो स्थानलाई जादुमय बनाएको थियो। हाम्रो दुई साथीले त कपडा परिवर्तन गरेर सीधा पौडी नै खेले । हामी बाँकीले उनीहरूको रमाइलो हेर्दै फोटो खिच्यौं र वातावरणको शान्तिमा हरायौं। यो झरना केवल प्राकृतिक आकर्षण मात्र होइन, यसले वरिपरिका जैविक विविधता र नदी प्रणालीलाई पोषण पुर्‍याउने महत्वपूर्ण स्रोतको काम पनि गर्छ। माथिबाट खस्ने पानीको गर्जन र वरिपरि फैलिएको हरियालीले त्यो स्थानलाई जादुमय बनाएको थियो।

यात्राको अन्त्य

उही बाटो फर्किंदै हामी पुनः एबे भवनतर्फ फर्कियौं, त्यहाँबाट ट्याक्सी बुक गर्‍यौं र यात्राको अन्त्य गर्‍यौं । तर, त्यो अन्त्य केवल बाटोको थियो – सम्झनाको होइन।

किन यस्ता यात्रा?

नेपालबाट आएर पढाइ पूरा गरेका हामीहरू अहिले प्रायः काममै व्यस्त हुन्छौं। तर जीवन केवल काममै सीमित हुनु हुँदैन भन्ने हामीले सिकेका छौं। हामी नियमित रूपमा हाइकिङ, वाकिङ, र प्राकृतिक सौन्दर्य हेर्न निस्कन्छौं – किनकि यसरी हामी प्रकृतिसँग जोडिन्छौं, इतिहाससँग भेट गर्छौं, र आफ्नो नेपाललाई सम्झन्छौं। यस्ता यात्रा केवल घुमाइ मात्र होइन, जीवनलाई अर्थ दिने क्षणहरू हुन्। बोल्टन एबेले हामीलाई फेरि सम्झायो, इतिहासलाई सम्मान गर, वर्तमानलाई रमाइलो गर, र मित्रताको तातो अँगालो कहिल्यै छोड्न नदेउ ।

ब्लग लेखन: सुशील गौतम